به دلیل ریسک بالای عفونت زخم پای دیابتی در افراد، آشنایی کامل و مناسب با گزینه های آنتی بیوتیک برای عفونت زخم پا بسیار ضروری است. در این مقاله ۷ آنتی بیوتیک زخم پای دیابتی را با هم مرور کرده و میزان تاثیر آن ها، دامنه پوشش و دز مورد نیاز را نیز ذکر خواهیم کرد.
درمان آنتی بیوتیک برای عفونت زخم پا
عفونت های دیابت در ناحیه پا (DFIs) از جمله مشکلات رایج و معمولا شدید برای افرادی هستند که با دیابت دست و پنجه نرم می کنند. با این که تمامی زخم های پای دیابتی عفونی نمی شوند، بسیاری از آن ها به دلیل تضعیف سیستم ایمنی بدن و نبود احساس محیطی و ضعف خونرسانى پا به دليل بيمارى عروقى پا عفونی می شوند. این عفونت ها معمولا با زخم های کوچک پدیدار می شوند و به شکل مکرر بزرگتر می شوند و به عفونت های چند میکروبی شایع تبدیل خواهند شد.
آن دسته از زخم هایی که عفونی نمی شوند به استفاده از آنتی بیوتیک و درمان با آن ها نیازی ندارند. با این حال استفاده از آنتی بیوتیک و درمان زخم های عفونی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. درمان این زخم ها و عفونت های دیابتی توسط میکرو ارگانیزم ها، بیماری های همزمان فرد و آلرژی های وی تقویت می شوند.
با این حال، آنتی بیوتیک یک درمان قطعی برای درمان زخم پای دیابتی نیست و در درجات شدید تر زخم، به جراحی های پیشرفته نیاز است. این مطلب صرفاً جهت آگاهی بیماران با داروهای احتمالی که ممکن است توسط پزشک تجویز شود گردآوری شده است و بیماران نمی توانند به صورت خودسرانه از این داروها استفاده نمایند.
داروی آنتی بیوتیک برای زخم پای دیابتی
عامل به وجود آمدن عفونت ها در بدن باکتری ها هستند و از طرف مقابل آنتی بیوتیک ها داروهایی هستند که با عفونت ها مبارزه می کنند. آن ها باکتری ها را از بین می برند و از شیوع آن ها جلوگیری به عمل می آورند. آنتی بیوتیک ها داروهایی قدرتمندی هستند که اگر به درستی مورد استفاده قرار گیرند، جان انسان ها را نجات می دهند. متاسفانه معمولا بیماران به درستی از آنتی بیوتیک ها استفاده نمی کنند و همین عامل می تواند باعث بروز مشکلات متعددی شود که در ادامه مقاله به آن ها خواهیم پرداخت.
درجه ۱ و ۲ زخم پای دیابتی
بیمارانی با عفونت های ضعیف و متوسط می توانند به شکل سر پایی و با کمک آنتی بیوتیک های خوراکی و مواردی نظیر سترپتوکوک و استافیلوکوکوس اورئوس درمان شوند. از طرفی دارو هایی همچون سفالکسین، دیکلوساسیلین، آموکسی سیلین یا کلیندامایسین را می توان بدین منظور استفاده کرد.
اگر عفونت استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) در یک بیمار تشخیص داده شود می توان از آنتی بیوتیک زخم پای دیابتی همچون کلیندامایسین، تریمتوپریم-سولفامتوکسازول، مینوسیکلین یا لاینزولید استفاده کرد.
اگر میکروب هوازی منفی و یا میکروب های غیر هوازی در فرد شناسایی شوند، درمان دوگانه دارویی با تریمثوپریم-سولفامسوگزازول به همراه آموکسی سیلین یا کلیندامایسین به همراه یک فلوروکینولون نظیر لووفلوکساسین یا موکسیفلوکساسین پیشنهاد می شود.
درجه ۳ و ۴ زخم پای دیابتی
برای عفونت های معمولی تا شدید، بیماران باید برای درمان آنتی بیوتیک پیوندی در بیمارستان بستری شوند. انتخاب های تجربی باید بتوانند مشکلاتی نظیر عفونت استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی‌سیلین (MRSA)، استرپتوکوک، میکروب های هوازی منفی و میکروب های غیر هوازی را مدیریت کنند.
عفونت استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین ( MRSA) را می توان به کمک وانکومایسین، لاینزولید یا داپتومایسین پوشش داد. از جمله پیشنهاد های قابل قبول برای میکروب های هوازی و غیر هوازی می توان به آمپیسیلین سولباکتام، پایپراسیلین تازوباکتام و مروپنم اشاره کرد. اما موارد جایگزینی همچون سفتریاکسون، سفپیم، لووفلوکساسین، موکسیفلوکساسین یا آزترونام به همراه مترونیدازول نیز وجود دارند که جهت مدیریت ارگانیزم های میکروبی هوازی منفی و غیر هوازی کافی هستند. تیژسیکلین نیز اخیرا توسط محققان مورد بررسی قرار داده شده است اما نیاز است تحقیقات بیشتری در مورد تاثیرات آن منتشر شود.
طول درمان زخم پای دیابتی با آنتی بیوتیک
مدت زمان درمان باید برای افراد مختلف شخصی سازی شود. در آن دسته از افراد که به صورت سرپایی و به کمک آنتی بیوتیک های خوراکی درمان می شوند، مدت زمان درمان در حدود ۷ الی ۱۴ روز است. آن دسته از افراد که به صورت پیوندی درمان می شوند و پوکی استخوان ندارند باید ۲ الی ۴ هفته تحت درمان قرار گیرند.
افرادی که بیماری پوکی استخوان دارند معمولا به دوره درمانی طولانی تری نیاز دارند؛ برای این دسته از افراد حداقل ۴ الی ۶ هفته دوره درمانی پیشنهاد می شود. دوره درمان برای آن دسته از افراد که در پروسه درمانی خود قطع عضو را تجربه می کنند معمولا کمتر می شود. مشورت با یک متخصص بیماری های عفونی در چنین شرایطی پیشنهاد می شود.
پماد آنتی بیوتیک برای تاول پا
۱. پماد تتراسایکلین
تتراسایکلین ها متعلق به خانواده داروهایی هستند که آنتی بیوتیک نامیده می شوند. اشکال پماد موضعی برای درمان عفونت های پوست استفاده می شود. این پماد موضعی تتراسایکلین برای کمک به کنترل آکنه استفاده می شود. آنها ممکن است به تنهایی یا همراه با یک یا چند داروی دیگر که روی پوست اعمال می شوند.
۲. پماد فوزیدیک اسید
فوزیدیک اسید متعلق به گروهی از داروها است که به عنوان آنتی بیوتیک شناخته می شوند. برای درمان انواع عفونت های پوستی ناشی از انواع خاصی از باکتری ها استفاده می شود. در نتیجه، این پماد ممکن است باعث ترمیم بافت و بهبود زخم شود.
۳. وازلین
ژله نفتی ساده در بین متخصصان پوست برای درمان زخم می تواند پوست را آبرسانی کرده و التهاب را کاهش دهد. اگرچه تاول به خودی خود به عنوان پوششی برای زخم عمل می کند، اما در صورت شکستن، فرد می تواند ناحیه را با وازلین و بانداژ بپوشاند. این ممکن است باعث بهبود منطقه شود.
آنتی بیوتیک برای عفونت پا
یکی از مشکلاتی که برای افراد دیابتی به وجود می آید، بروز عفونت در محل زخم پا است. درمان آنتی بیوتیکی از جمله مواردی است که ممکن است توسط دکتر متخصص پای دیابتی به وسیله هر یک از داروهای زیر برای شما تجویز شود. به خاطر داشته باشید از مصرف خودسرانه داروهای زیر خودداری کنید. لیست زیر صرفا جهت آشنایی شما با داروهای مصرفی تهیه شده است.
۱. پنیسیلین
پنیسیلین ها در واقع آنتی بیوتیک های آنتی باکتریایی هستند که به شکل تاثیرگذار و مناسب به مبارزه با ارگانیزم های خراب کار و عامل عفونت پرداخته و سنتز موکوپپتید دیواره سلولی موکوپپتید را محدود می کنند.
۲. آمپی سیلین/سولباکتام (Unasyn)
آمپی سیلین / سولباکتام یک داروی ترکیبی از محدود کننده های بتا-لاکتاماز و آمپی سیلین است. این دارو می تواند با سنتز دیواره سلولی در دوره فعال آن تداخل داشته باشد و فعالیت ضد باکتریای در مقابل ارگانیزم های خراب کار و خطرناک را شروع کند.
این دارو یک جایگزین مناسب برای آموکسی سیلین است، چرا که برخی افراد نمی توانند این دارو را به صورت خوراکی و از طریق دهان مصرف کنند. این دارو پوست، فلور روده و میکروب های بی هوازی را تحت پوشش قرار می دهد اما برای پاتوژن ها ایده آل نیست.
۳. آموکسی سیلین/کلاوولانات (اوگمنتین، آگوستین XR)
آموکسی سیلین می تواند با وصل شدن به پروتئین های پنی سیلین، از سنتز دیواره سلول باکتریایی جلوگیری به عمل می آورد. اضافه شدن کلاوولانات می تواند تولید باکتری های بتا لاکتاماس را محدود کند.
این یک آنتی بیوتیک جایگزین خوب برای بیمارانی است که آلرژی داشته و یا توانایی تحمل برخی از ماکرولید ها را ندارند. معمولا این دارو به خوبی در افراد جواب می دهد و پوشش خوبی بر روی اکثر عوامل عفونی بدن انسان ها دارد. این دارو در مقابله با گونه های مایکوپلاسما و لژیونلا موثر نیست.
۴. سفالوسپورین ها (Cephalosporins)
سفالوسپورین ها از نظر ساختاری و دارویی مرتبط با پنی سیلین ها هستند. آن ها می توانند از سنتز دیواره سلولی باکتری ها جلوگیری کنند و در نتیجه فعالیت ضد باکتریایی در بدن آغاز می شود. سفالوسپورین ها به نسل اول، دوم، سوم و چهارم تقسیم می شوند.
سفالوسوپورن های نسل اول فعالیت قوی تری در برابر باکتری های گرم مثبت داشته و نسل های بعدی می توانند فعالیت خوبی در برابر باکتری های گرم منفی داشته و میزان تاثیر آن ها بر روی باکتری های گرم مثبت کمتر است.
۵. سیفوکسیتین
سیفوکسیتین یک سفالوسپرین نسل دوم به شمار می رود که فعالیت خوبی علیه باکتری های گرم مثبت، باکتری های غیر هوازی و عفونت های گرم منفی دارد. این دارو می تواند سنتز دیواره سلولی باکتری ها را محدود کرده و این کار را با متصل شدن به پروتئین های پنی سلینی انجام می دهد.
این دارو می تواند مرحله سنتز پپتیدوگلیکان را محدود کرده و در نتیجه سلول ها را از بین خواهد برد. عفونت های به وجود آمده در اثر سفالوسپورین یا باکتری های گرم منفی مقاوم در برابر پنی سلین ممکن است در برابر سفوکسیتین واکنش نشان دهند.
ضدعفونی پای دیابتی
مواد و دارو های ضد عفونی نظیر مترونیدازول، کلیندامیسین، تیژسیکلین، وانکومایسین و لینوزولید در مقابله با انواع باکتری های مقاوم در برابر آنتی بیوتیک ها موثر عمل می کنند.
مترونیدازول
مترونیدازول یک نوع ایمیدازول مبتنی بر آنتی بیوتیک فعال است که در برابر باکتری های غیر هوازی و پروتوزوئا عملکرد خیلی خوبی دارد. این دارو به صورت ترکیبی با دیگر آنتی میکروب ها مورد استفاده قرار می گیرد.
تیژسیکلین
تیژسیکلین یک آنتی بیوتیک فعال است که از لحاظ ساختاری شباهت زیادی به آنتی بیوتیک های تتراسیکلین دارد. این دارو می تواند باکتری های پروتئینی را محدود کرده و ورود مولکول های آمینو tRNA را مسدود کند.
این دارو برای مشکلات پوستی و عفونت های پوست که در اثر میکروب و باکتری های E-coli به وجود می آیند کاربرد دارد. از جمله تیژسیکلین ها می توان به انتروکوکوس فکالیس، اس اروئوس، استرپتوکوکوس آگالاستیا، استروپتوکوکوس آنجینوسوس، اس اس پیوجنس و بی فراگیلیس اشاره کرد.
دکتر رضا نادری
متخصص ارتوپدی و فلوشیپ جراحی مچ پا
وحید
پنجشنبه ۲۶ مرداد ۲( 1 سال پیش)
تعداد بازدید: 159
مشاهده پرسش
